Update uit Paramaribo

Lieve vrienden en familie,

Nog even snel een kort mailtje over wat van mijn avonturen hier voordat ik lekker weekend ga vieren (hoewel er in het verleden bleek dat deze mailtjes bijna nooit kort zijn). De afgelopen twee weken eigelijk niet zo heel veel bijzonders gedaan, maar wel heel wat mee gemaakt.
Vorige week vrijdag besloot ik, dat, nadat mijn erg krikke mikkige fietsje een lekke band op had gelopen dat het tijd werd voor een nieuwe fiets. Met goede moed ging ik op weg naar een mannetje waarvan ik via via gehoord had dat hij fietsen verhuurde. Voor een luttele 1 SRD per dag (ongeveer 30 cent) heb je een fiets. Helaas had ik de 50 euro borg niet op zak, en moest ik dus (te voet) ongeveer de hele stad door om een plek te vinden waar ik kon pinnen. Na 2 uur in de brandende hitte in het centrum rond gezworven te hebben was ik eindelijk de trotse bezitter van een redelijke fiets (zo leek het). Jammer dat die middag al de achter rem vast liep en ik met de bus terug moest naar het verhuurdertje om te vertellen dat ik mijn fiets had moeten achterlaten. Samen die fiets ophalen, een andere fiets mee, en maandag zou hij weer klaar zijn.
Die avond besloten we even wat te gaan drinken op een terrasje. De officiele coctail mixer-barman bleek ziek te zijn, maar na wat positieve aansporing van onze kant was ons oobstertje bereid om zelf een poging te wagen. Enkele minuten later hadden wij onze coctails, en na ze onder haar toeziend oog geproeft te hebben en haar verzekerd te hebben dat ze erg lekker waren liep ze het vuur uit de sloffen voor ons. Je had je lege glas nog niet neergezet of ze kwam al vragen of ze je iets anders kon brengen. Bier kregen we vervolgens in bovroren glazen (erg lekker), al met al, prima service. We zaten we lekker te genieten op het terrasje toen er achter ons een vechtpartij uitbrak. Op zich niet iets wat nou heel bijzonder is, waar het niet dat het er iets anders aan toe ging dan in nederland. Wordt in nederland de vechtpartij gestaakt zodra de security er tussen springt, hier pakten ze vrolijk hun stoelen op en begonnen daarmee te slaan en gooien. Wij natuurlijk snel op veilige afstand gaan staan en toe kijken hoe er een barkruk over de bar het glazen drankrek trof. Echte western taferelen dus. Jammer dat ik daarna nog op de fiets zonder licht door een donker Paramaribo 10km naar huis moest fietsen (terwijl ik met die fiets van die verhuurder dus niet echt een goeie ervaring had gehad die dag). Je voelt je niet echt blij...
Zondags hadden we het plan op gevat om naar White Beach te gaan. Dat is voor de Surinamers ongeveer wat een attractie park voor ons is. Een stuk buiten de stad, aan de rivier, een opgespoten wit strand, en een net-afzetting in het water om de piranhas tegen te houden. Op de kant allemaal rieten huisjes zonder muren die je kan huren. Helaas kwamen we er 's ochtends achter dat er op zondag geen bussen gingen naar White Beach. Gelukkig was Jantina (diegene met wie ik naar White Beach zou gaan) dat haar buren ook van plan waren te gaan, en zodoende zaten we tegen half 3 toch nog heel gezellig met een Surinaamse famillie in de auto. Nadat de laatste huizen van de stad achter ons waren ging de eerste fles Jan de Wandelaar open, en ook de chauffeur deed gezellig mee. Enigsinds aangeschoten komen we aan, alwaar de rest van de fam op ons wacht (zo'n 25 man totaal, tantes, ooms, broers, de hele familie was er). Een heeel gezellige dag doorgebracht, vol grappen, surinaamse humor, kaart trucs en sterke drank. Na 's avonds weer in Paramaribo afgezet te zijn en uitgenodigd te zijn om nog eens een avondje te komen kaarten, ga ik moe weer naar huis.
Donderdag ben ik weer in de stad. Vrienden die ik heb ontmoet bij dat tripje naar de ralleigh vallen zijn er ook, en we zetten gezellig een avondtje te eten en kletsen. Op de weg terug naar huis (iets na elven) begeeft mijn fiets het weer. Zo'n 3km onderweg, en nog 7 te gaan. Daar sta je dan, het voorwiel muurvast (lager kapot ofzo). Na enig wrikken krijg ik 'm weer los, en kan ik er nog 4km op fietsen. Dan loopt hij weer onder luid gepiep vast (dat gepiep komt omdat de volledige as nu meedraait in de voorvork). Ik besluit het maar te negeren, en stug door te trappen. Het gepiep wordt langzaam minder (de moertjes slijten gewoon), en 1 van de moertjes is er al snel afgedraaid. Mijn voorwiel zit nu wel heeel gammel in de voorvork, maar hoeveel keus heb je? Eindelijk thuis. Helemaal bezweet van het zware trappen, maar ik heb het gehaald. Zojuist ben ik weer bij die verhuurder langs geweest, en hij komt mijn fiets vanmiddag ophalen. Ik hoop dat hij een andere fiets voor me mee brengt, want anders ben ik dit weekend aan het openbaar vervoer en taxis gebonden. En die laatste zijn, na de benzine prijs verhoging nou niet echt goedkoop geworden.
Nog wel een leuk details over suriname: de natuur is hier echt prachtig! ik heb al de meest felgekleurde vogels en leguanen gezien, gewoon bij mij in de tuin! als ik 's middags rustig op mijn balkon een boekje zit te lezen krijg ik regelmatig bezoek van een vijftal dwerg papagaaitjes die op de elektriciteitskabel naar elkaar kwetteren en stoeien (nog geen 2 meter bij mij vandaan). werkelijk te schattig voor woorden! Het weer is nog steeds geweldig, hoewel we de dag dat we naar White Beach gingen wel echt een hoosbui gehad hebben (maar toen zaten we gelukkig in de auto), dat wordt nog wat als het regen seizoen begint... Oh ja, alle oude mails, en wat foto's staan ook op Plakvoet.waarbenjij.nu. Daar mogen helaas maar 10 foto's tegelijk op, dus het wisselt wel eens welke er op staan.

Groetjes

Timo