Al bijna anderhalve maand, en de tijd vliegt!

Lieve vrienden en familie,

Al bijna anderhalve maand in Suriname, en de tijd vliegt! Mijn nieuwe huisje waar ik nu 2 weken woon is erg gezellig, en ook de buren zijn erg grappig. De buurjongetjes (16 en 10) zitten het liefst bij "ome Timo en tante Jantina" omdat daar alles mag. De omgang met die "locals" is erg leuk, vooral de uitdrukkingen die ze zo nu en dan gebruiken kunnen je echt voor raadsels laten staan. De samenleving hier is, in vergelijking met nederland veel meer "multi-culti", creole, hindustanen en javanen maken het gros van de bevolking, aangevuld door marrons chinesen en weet ik veel hoeveel bevolkingen nog meer. Daar kunnen we, wat dat betreft in nederland nog een puntje aan zuigen. Hoewel de surinamers zelf ook trots zijn op hun samenleving, blijft het een hokjes principe. De creolen vinden zichzelf de hoogste klasse, en hoe blanker hoe beter (ze blijven ook zoveel mogelijk uit de zon om niet bruin te worden). In praktijk echter zijn de hindostanen vaak de rijkeren. De javanen en marrons horen over het algemeen tot de zeer armen. Chinezen zijn vooral de eigenaars van winkeltjes en restaurantjes en gebruiken suriname duidelijk als springplank om in america te komen (vaak spreken ze ook geen nederlands). Elke bevolkingsgroep heeft zijn eigen gewoonten, en blijft daar vaak ook bij. Menging tussen verschillende groepen gebeurt wel steeds meer, maar slechts mondjesmaat. Als blanke sta je er helemaal buiten. Soms wordt je juist meegenomen en extra vriendelijk behandeld omdat ze je hun land willen laten zien, andere keren wordt je met de nek aangekeken omdat jij wel rijk bent. Wat misschien wel het moeilijkste is van het hier wonen is niet dat je gewoon altijd "anders" bent: je betaald blanke prijzen, en wordt altijd als blanke behandeld, nooit als een van hun, nee, het moeilijkste is dat je dagelijks op straat mensen tegen komt waar je in hun ogen kan zien dat ze zich afvragen hoe ze die dag weer aan genoeg geld gaan kunnen komen om hun gezin te eten te geven. Taxi chauffeurs die de hele nacht door bij uitgaansgelegenheden wachten in de hoop een ritje te scoren waar ze weer genoeg mee verdienen om de volgende ochtend hun familie te voeden. Mensen die overdag een baan hebben en 's nachts op een krukje buiten een bedrijf als "bewaker" zitten om wat extra geld bij te verdienen. Vrouwen en kinderen die op straat bij stoplichten fruit en kranten proberen te verkopen aan auto's om zo iets bij te verdienen. Dan pas voel je echt hoe groot het verschil is, en hoeveel geluk je wel niet hebt een rijke nederlander te zijn. Dan pas voel je hoe machteloos je bent om die mensen te helpen (want het zijn er gewoon teveel), en hoeveel er zou moeten veranderen in de wereld! Dan pas echt voel ik me een buitenlander.
Verder beleef ik natuurlijk ook verschikkelijk leuke dingen. Afgelopen weekend zaterdag weer naar White Beach gegaan, dit keer met wat meer vrienden, en met de bus. Die rijdt overigens helemaal niet naar White Beach, maar als rijke nederlander koop je dan gewoon de bus chauffeur om om van zijn gewonen route af te wijken en je even af te zetten. Aan de ene kant een leuke bijverdienste voor die buschauffeur, die weer een extratje heeft, aan de andere kant voel je je toch wel een beetje schuldig, aangezien de rest van de passagiers dan gewoon mee moeten, en moeten toekijken hoe die buitenlanders hun bus charteren. Uiteindelijk zijn het niet de rijken die de bus nemen... White Beach zelf was heerlijk, het weer veel beter dan de vorige keer, en het was ook nog eens veel rustiger, aangezien de vakanties hier nu voorbij zijn. 's Avonds lekker uit, en de volgende dag uitslapen.
Vandaag wordt hier door de Marrons de afschaffing van de slavernij gevierd (waarom dat vandaag is weet ik niet precies, het is in ieder geval geen nationale feestdag). Daaraan vooraf gaande was er dit weekend de marron beurs, waar wij natuurlijk naar toe wilden. De eigenaars van ons huisje waren ook van plan samen met zijn 2 zoons te gaan, en dus konden we gezellig samen. Bij aankomst bleek echter dat de beurs pas om 5 uur open zou gaan, en dus besloot vader ons een tour van de oude plantages te geven. Via de Wijdebosch brug (ja, dat is die brug waar suriname bijna aan failliet is gegaan, die ze hier de bosjesbrug noemen, maar eigelijk zijn ze er ook wel een beetje trots op) naar de overkant van de Suriname rivier, en daar via wat stoffige, en zeer slechte wegen langs de verschillende plantages. Vooral de oude arbeiders woningenen zijn erg indrukwekkend. Huizen van 8 meter breed waar gewoon naast elkaar 4 voordeuren zitten, met er tussen steeds een klein raam. totale breedte van een woning: 2 meter... Ook de suiker fabriek, vroeger een van de grote export producten van suriname, nu als gevolg van hands embargos en westerse eigen markt beschermings politiek, niet meer dan een vervallen samenraping van gebouwen. Onderweg kopen we van een kraampje langs de kant van de weg gekoelde jonge kokosnoten, die ze hier meteen voor je open hakken, en helemaal nokkie vol kokosmelk zitten. Gewoon een rietje erin, en heerlijk drinken. Nadat de melk op is hakken ze hem voor je door midden, en kun je de sappige natte kokos binnen in op eten. Dat is wel wat anders dan die gedroogde oude kokosnoten die je in nederland koopt.
's Avonds toch nog naar de beurs gegaan, dit maal op de fiets. Een samengrijpsel van bedrijfjes die het houtsnijwerk van de marrons en rasta's te koop aan bieden. De meest verschrikkelijk mooie dingen waren er te zien. Helaas, of misschien gelukkig, had ik niet zoveel geld bij mij, maar we hebben wat adressen verzameld waar ik binnenkort zeker nog eens langs ga op zoek naar wat mooie houtsnijsels.

Voor nu in ieder geval de groetjes,

Liefs

Timo