Ziekenhuizen en auto's
Door: Timo
19 Oktober 2005 | Suriname, Paramaribo
Lieve vrienden en familie,
Hoe is het mogelijk dat je in zulke korte tijd zoveel mee kan maken. Veel mensen vragen me of ik eigelijk me ook nog wel bezig hou met de stage opdracht waarvoor ik uiteindelijk gekomen ben. Daar ben ik natuurlijk ook mee bezig, maar dat is overdag van een uur of 9 tot 3, en is eigelijk niet echt interessant om iets over te melden. Veel leuker zijn de avonturen die ik buiten werktijden meemaak, en daar komen er, voor eenieders vermaak bij deze nog weer een paar van. Afgelopen vrijdag, de dag voordat mijn ouders langs zouden komen, besloten we nog even wat te gaan drinken op een terrasje en daarna uit te gaan. Tijdens het zitten op het terrasje vertelde een van de meiden die er bij was dat ze alleen thuis moest slapen, en dat ze dat eigelijk best wel eng vond. Dus bood ik aan dat ze ook wel bij ons op de bank mocht slapen, of desnoods in mijn bed, en dat ik wel op de bank zou slapen. Zo gezegd zo gedaan, en die avond, na het uit gaan maakte ik het mij gemakkelijk op de bank, om een uur later weer wakker gemaakt te worden door het desbetreffende meisje (we noemen haar Bianca), met de klacht dat ze zo'n pijn in haar maag had. Helaas (of misschien ook wel gelukkig) ben ik geen arts, en een goede diagnose kon ik dan ook niet stellen, maar ik besloot dat een kopje thee, een paracetamolletje, en even naar de WC wel zouden moeten helpen. Jammer maar helaas, dat was niet het geval. Na nog een tijdje toe gekeken te hebben hoe de pijn in de maag afgewisseld werd met runs naar de WC om over te geven, besloten Jantina en ik dat het beter was het zekere voor het onzekere te nemen en een taxi te bellen om ons naar het ziekenhuis te laten brengen. Na enig papier werk, wordt Bianca opgenomen, en kan ik buiten (letterlijk) in de "wachtruimte" wachten tot ze een uur of wat later weer een stukje gelukzaliger door de schuifdeuren weer naar buiten komt. Inmiddels ben ik wel opgevreten door de muggen, maar ja, je kan niet alles hebben. Achteraf dus maar goed dat ik aangeboden had aan Bianca dat ze bij ons mocht slapen, want zo alleen maagkrampen krijgen in een vreemd land is helemaal geen pretje.
Na dus een nacht maar een uurtje slaap gehad te hebben zouden die dag mijn ouders aankomen. Dus ik 's ochtends naar een kennis van een vriend van een kennis om een auto te huren. Om eerlijk te zijn heb ik nog nooit zo makkelijk een auto gehuurd. Een semi professioneel contract waar eigelijk niets in staat, een borg die ik zelf even om moest rekenen ("200 euro borg, hoeveel is dat in SRD?" "euh, ongeveer 680?" "ok prima!"), even mijn rijbewijs laten zien (met een nederlands rijbewijs mag je hier officieel niet eens rijden, maar wie maakt dat wat uit), en ik ben de trotse bezitter van een flinke 5 deurs sedan. Met klamme handjes draai ik mijn huurbak dan het drukke, en vooral onoverzichtelijke verkeer van Paramaribo in. Erg spannend aangezien ze hier links rijden, en volgens mij nooit echt van voorrangsregels gehoord hebben (een beetje, recht van de hardste toeter). Maar goed, de anderhalve maand oefenen op de fiets met het links rijden doen dat ik er al aardig aan gewend ben en zonder brokken thuis kom. Wel grappig dat niet alleen het stuur, maar ook de richting aanwijzer aan de andere kant zit, en ik zo nu en dan (vooral als ik uit reflex even snel richting aan moet geven) per ongeluk mijn ruitenwissers aanzet (en dat bij 36 graden en stralende zon...). Aangezien mijn ouders zo rond 12 uur nederlandse tijd vertrekken, de vlucht 8.5 uur is, en er 5 uur tijd verschil is, besluit is dat ze rond half 4 aan moeten komen. Dus ik wil wel minstens om 3 uur op het vliegveld zijn. Reken ik ongeveer 2 uur rijden, en een uurtje extra speling, rij ik 12 uur weg uit Paramaribo. Jammer genoeg rij ik er blijkbaar iets sneller over dan verwacht, en sta ik rond 1 uur op het vliegveld. Jammer ook dat mijn ouders pas om kwart voor 5 aankomen, en ik dus een lekker middagje op het vliegveld kan doorbrengen. Gelukkig heb ik een goed boek bij me, en niet genoeg slaap gehad de vorige nacht, dus ik kan mijn middag lezend en slapend doorbrengen op een bankje in de schaduw.
De volgende morgen besluiten we de auto nog maar een dagje extra te houden en lekker aan de temperaturen te gaan wennen op White Beach (waar we inmiddels wel vaste klant lijken te zijn geworden). Op maandag moet de auto dus weer terug, maar aangezien de vrouw van wie ik de auto gehuurd heb gewoon moet werken, en dus pas om 3 uur thuis is om de auto in onvangst te nemen, geeft ons dit de gelegenheid die ochtend een bezoekje te brengen aan de dorpen en oude plantages aan de overkant van de Suriname rivier. Een bezoekje aan fort Nieuw Amsterdam (opgetrokken uit volledig uit Nederland geimporteerde materialen, en bij de eerste aanval al zonder slag of stoot door de Britten ingenomen), de armelijke huisjes met hier en daar grote villas er tussen, de oude plantage woningen, en een stel zeer slechte weggetjes geeft ons meteen een goede indruk van het leven buiten Paramaribo. Leuk dat ik niet al te lang geleden hier met onze huisbaas ook heb rondgereden, en hij heel wat over het gebied wist te vertellen, zodat ik dat nu weer kan doorgeven.
Verder hebben we inmiddels ook een trip geboekt naar Awaradam, een klein bosneger drop midden in de jungle. Daar komen dus vast nog wel meer verhalen (en foto's) van.
Tot die tijd, de hartelijke groetjes en een beetje warmte toegewenst uit Paramaribo (ik hoorde dat de herfst bij jullie nu echt begonnen was)
Timo
Hoe is het mogelijk dat je in zulke korte tijd zoveel mee kan maken. Veel mensen vragen me of ik eigelijk me ook nog wel bezig hou met de stage opdracht waarvoor ik uiteindelijk gekomen ben. Daar ben ik natuurlijk ook mee bezig, maar dat is overdag van een uur of 9 tot 3, en is eigelijk niet echt interessant om iets over te melden. Veel leuker zijn de avonturen die ik buiten werktijden meemaak, en daar komen er, voor eenieders vermaak bij deze nog weer een paar van. Afgelopen vrijdag, de dag voordat mijn ouders langs zouden komen, besloten we nog even wat te gaan drinken op een terrasje en daarna uit te gaan. Tijdens het zitten op het terrasje vertelde een van de meiden die er bij was dat ze alleen thuis moest slapen, en dat ze dat eigelijk best wel eng vond. Dus bood ik aan dat ze ook wel bij ons op de bank mocht slapen, of desnoods in mijn bed, en dat ik wel op de bank zou slapen. Zo gezegd zo gedaan, en die avond, na het uit gaan maakte ik het mij gemakkelijk op de bank, om een uur later weer wakker gemaakt te worden door het desbetreffende meisje (we noemen haar Bianca), met de klacht dat ze zo'n pijn in haar maag had. Helaas (of misschien ook wel gelukkig) ben ik geen arts, en een goede diagnose kon ik dan ook niet stellen, maar ik besloot dat een kopje thee, een paracetamolletje, en even naar de WC wel zouden moeten helpen. Jammer maar helaas, dat was niet het geval. Na nog een tijdje toe gekeken te hebben hoe de pijn in de maag afgewisseld werd met runs naar de WC om over te geven, besloten Jantina en ik dat het beter was het zekere voor het onzekere te nemen en een taxi te bellen om ons naar het ziekenhuis te laten brengen. Na enig papier werk, wordt Bianca opgenomen, en kan ik buiten (letterlijk) in de "wachtruimte" wachten tot ze een uur of wat later weer een stukje gelukzaliger door de schuifdeuren weer naar buiten komt. Inmiddels ben ik wel opgevreten door de muggen, maar ja, je kan niet alles hebben. Achteraf dus maar goed dat ik aangeboden had aan Bianca dat ze bij ons mocht slapen, want zo alleen maagkrampen krijgen in een vreemd land is helemaal geen pretje.
Na dus een nacht maar een uurtje slaap gehad te hebben zouden die dag mijn ouders aankomen. Dus ik 's ochtends naar een kennis van een vriend van een kennis om een auto te huren. Om eerlijk te zijn heb ik nog nooit zo makkelijk een auto gehuurd. Een semi professioneel contract waar eigelijk niets in staat, een borg die ik zelf even om moest rekenen ("200 euro borg, hoeveel is dat in SRD?" "euh, ongeveer 680?" "ok prima!"), even mijn rijbewijs laten zien (met een nederlands rijbewijs mag je hier officieel niet eens rijden, maar wie maakt dat wat uit), en ik ben de trotse bezitter van een flinke 5 deurs sedan. Met klamme handjes draai ik mijn huurbak dan het drukke, en vooral onoverzichtelijke verkeer van Paramaribo in. Erg spannend aangezien ze hier links rijden, en volgens mij nooit echt van voorrangsregels gehoord hebben (een beetje, recht van de hardste toeter). Maar goed, de anderhalve maand oefenen op de fiets met het links rijden doen dat ik er al aardig aan gewend ben en zonder brokken thuis kom. Wel grappig dat niet alleen het stuur, maar ook de richting aanwijzer aan de andere kant zit, en ik zo nu en dan (vooral als ik uit reflex even snel richting aan moet geven) per ongeluk mijn ruitenwissers aanzet (en dat bij 36 graden en stralende zon...). Aangezien mijn ouders zo rond 12 uur nederlandse tijd vertrekken, de vlucht 8.5 uur is, en er 5 uur tijd verschil is, besluit is dat ze rond half 4 aan moeten komen. Dus ik wil wel minstens om 3 uur op het vliegveld zijn. Reken ik ongeveer 2 uur rijden, en een uurtje extra speling, rij ik 12 uur weg uit Paramaribo. Jammer genoeg rij ik er blijkbaar iets sneller over dan verwacht, en sta ik rond 1 uur op het vliegveld. Jammer ook dat mijn ouders pas om kwart voor 5 aankomen, en ik dus een lekker middagje op het vliegveld kan doorbrengen. Gelukkig heb ik een goed boek bij me, en niet genoeg slaap gehad de vorige nacht, dus ik kan mijn middag lezend en slapend doorbrengen op een bankje in de schaduw.
De volgende morgen besluiten we de auto nog maar een dagje extra te houden en lekker aan de temperaturen te gaan wennen op White Beach (waar we inmiddels wel vaste klant lijken te zijn geworden). Op maandag moet de auto dus weer terug, maar aangezien de vrouw van wie ik de auto gehuurd heb gewoon moet werken, en dus pas om 3 uur thuis is om de auto in onvangst te nemen, geeft ons dit de gelegenheid die ochtend een bezoekje te brengen aan de dorpen en oude plantages aan de overkant van de Suriname rivier. Een bezoekje aan fort Nieuw Amsterdam (opgetrokken uit volledig uit Nederland geimporteerde materialen, en bij de eerste aanval al zonder slag of stoot door de Britten ingenomen), de armelijke huisjes met hier en daar grote villas er tussen, de oude plantage woningen, en een stel zeer slechte weggetjes geeft ons meteen een goede indruk van het leven buiten Paramaribo. Leuk dat ik niet al te lang geleden hier met onze huisbaas ook heb rondgereden, en hij heel wat over het gebied wist te vertellen, zodat ik dat nu weer kan doorgeven.
Verder hebben we inmiddels ook een trip geboekt naar Awaradam, een klein bosneger drop midden in de jungle. Daar komen dus vast nog wel meer verhalen (en foto's) van.
Tot die tijd, de hartelijke groetjes en een beetje warmte toegewenst uit Paramaribo (ik hoorde dat de herfst bij jullie nu echt begonnen was)
Timo
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
